Η επιτυχία συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά

«Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό»

του Λούις Σεπούλβεδα

Ο Κώστας Γάκης επιστρέφει δυναμικά στη σκηνή του θεάτρου Άλφα
με ένα έργο που μάγεψε και συγκίνησε το θεατρόφιλο κοινό 

Ένα έργο – φόρος  τιμής στον  αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα, στη Μάνα Γη,
στους ιθαγενείς όλου του κόσμου που ξεριζώνονται… 

Ένα πανανθρώπινο οικολογικό μιούζικαλ με σωματικά κρουστά και πολυφωνίες
που υμνεί τον αγώνα κάθε διαφορετικότητας για επιβίωση…

 

 Η «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» ήρθε για να αναταράξει τα θεατρικά δρώμενα της πόλης μας και να δημιουργήσει τους πιο πιστούς… συνοδοιπόρους θεατές!

 Μετά τα απανωτά sold out, τις διθυραμβικές κριτικές και την θερινή περιοδεία σε όλη τη χώρα το αριστούργημα του Λούις Σεπούλβεδα, σε σκηνοθεσία, διασκευή και μουσική σύνθεση του Κώστα Γάκη, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, κάθε Τετάρτη στο Θέατρο Άλφα/Ληναίος – Φωτίου  από τις 12 Οκτωβρίου.

 Μια παράσταση που έδωσε την δυνατότητα στο ελληνικό κοινό να ενημερωθεί για τον δίκαιο αγώνα των Mapuche, των «Ανθρώπων της Γης», των ιθαγενών της Νότιας Χιλής, που εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες τους από τις μεγάλες εταιρείες υλοτομίας, που καταστρέφουν τους τελευταίους πνεύμονες του πλανήτη και σβήνουν βίαια τη μνήμη και την αρχαία γνώση των φυλών του κόσμου.

 Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός όλων είναι η άγνοια…

 Στη θεατρική διασκευή του έργου μια μικρή φυλή «Ανθρώπων της Γης» καταλαμβάνει τη σκηνή του θεάτρου Άλφα/Ληναίος-Φωτίου με τα πολυφωνικά της τραγούδια, την έντονη τελετουργική σωματικότητα, τους μύθους και τους θρύλους αλλά και την αγωνιώδη κραυγή του δίκαιου αγώνα τους.

 Το στοιχείο της βίας, του διωγμού, του άδικου ξεριζωμού, του σπαραγμού εναλλάσσεται με τις ποιότητες των Mapuche, που μας κάνουν ακόμα να χαμογελάμε: ευγνωμοσύνη, γενναιοδωρία, αγάπη για τη γη, αλληλεγγύη, οργανική σχέση με τη μνήμη και την αρχαία κληρονομιά.

 Ο Κώστας Γάκης, κάτοχος του βραβείου Δημήτρης Χορν, ένας από τους πιο ευαισθητοποιημένους καλλιτέχνες με πολιτικό λόγο, κρατάει το κεντρικό κομμάτι  αφήγησης – υπόκρισης  και δανείζεται τη φωνή ενός σκύλου αλλά και του ίδιου του συγγραφέα για να μας μιλήσει για όλα αυτά που μας καίνε, για τη σχέση δυνάστη που διατηρούμε με τη Μάνα Γη αλλά και για όλη εκείνη τη θαλπωρή και ψυχική ευρυχωρία, που μας προσφέρουν τα διδάγματα των φυλών του κόσμου.

 Το έργο έκανε πρεμιέρα στη Νότιο Κορέα το 2019 και διέπεται από έναν οικουμενικό χαρακτήρα καθώς η καρδιά του χτυπάει δυνατά για τα αρχαία δάση του πλανήτη και για τις φυλές που ζουν ακόμα σε αυτά τα δάση σε αρμονία με τη Μάνα Γη κι όσα απλόχερα μας δίνει όσο και να τη κακομεταχειριζόμαστε.

 Ένα έργο τραγικά επίκαιρο μετά τις πρόσφατες τεράστιες φωτιές στον Αμαζόνιο αλλά και με τον τρόπο που η κυβέρνηση της Βραζιλίας μεταχειρίζεται τους αυτόχθονες του Αμαζονίου.

 Ένα έργο όμως “ελπιδοφόρα επίκαιρο”, καθώς η Χιλή βρίσκεται σε τροχιά ξεριζώματος του Συντάγματος του δικτάτορα Πινοσέτ και μετάβασης σε μια πραγματική δημοκρατία. Με την Ελίζα Λονκόν, μια γυναίκα ιθαγενή Mapuche ως Πρόεδρο, η νεοσυσταθείσα σε Σώμα Συντακτική Συνέλευση της Χιλής έδωσε σαφές στίγμα δικαίωσης των ιθαγενών πληθυσμών  από το νέο Σύνταγμα της χώρας. 

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Λούις Σεπούλβεδα

Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης

Σκηνοθεσία – Μουσική σύνθεση: Κώστας Γάκης

Διασκευή: Κώστας Γάκης, Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: η ομάδα

Φωτισμοί: Παναγιώτης Πλασκασοβίτης 

Σύνθεση Body Percussion – Tap : Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη

Ερμηνεύουν:        Κώστας Γάκης, Ελευθερία Πάλλα,  Ιωάννα Παπακωνσταντίνου, Νικόλας Πλασκασοβίτης

Στο ρόλο του Σκύλου ο Κώστας Γάκης

Παραγωγή: ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΝΑΜ(Μ)Α 

Υπό την Αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστίας και της WWF Ελλάς

Με την υποστήριξη της θεατρικής κολλεκτίβας
“ Άλφα, μικρό – μια συντροφιά ονειροπόλων ”

Διάρκεια 80΄/Κάθε Τετάρτη  στις 19:00/ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΦΑ – ΛΗΝΑΙΟΣ – ΦΩΤΙΟΥ/28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 & Στουρνάρα 51, Πολυτεχνείο – Αθήνα/Τηλέφωνο Ταμείου: 210 5238742/Πωλήσεις εισιτηρίων: http://www.viva.gr/tickets/festival/theater/istoria-enos-skylou-pou-ton-elegan-pisto/

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ – Τώνια Καράογλου

“Το εγχείρημα του Κώστα Γάκη πάνω στο αφήγημα του Λουίς Σεπούλβεδα “Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό” χρησιμοποιεί τον πυρήνα της θεατρικής τέχνης, το σώμα (και την ψυχή) του ηθοποιού έχοντας για συμπρωταγωνιστή τη δύναμη της μουσικής έκφρασης. Αυτό το λιτό τρίπτυχο αφήγηση-μουσική-σωματικότητα αποδεικνύει πως έχει τη δύναμη να δημιουργήσει ολοζώντανες εικόνες από έναν ολόκληρο κόσμο που πλέον έχει σχεδόν αφανιστεί, από τα κατάφυτα δάση της Χιλής και τους ιθαγενείς πληθυσμούς που τα κατοικούσαν.

 Η ευρηματικότητα που συνοδεύει την αφήγηση τόσο στην πλαστικότητα της σωματικής έκφρασης (ερμηνεύουν ακόμη οι Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη και Ιωάννα Παπακωνσταντίνου) όσο και στη μουσική των κρουστών και έγχορδων οργάνων, η οποία δημιουργεί ατμόσφαιρα, συνδέει τις σκηνές και συνομιλεί με τους ερμηνευτές, δεν μαρτυράει απλώς την ύπαρξη μιας μελετημένης, και με πολύ μόχθο, δουλειάς – αλλά και δίνει φυσική υπόσταση σε μία “ρομαντική” ιδέα, σ’ ένα προσωπικό στοίχημα από πλευράς των συντελεστών, με οδηγό τον Κώστα Γάκη, που υπερθεματίζουν την ανάγκη δημιουργίας ενός διαφορετικού κόσμου.”

 

ATHENS VOICE – Κατερίνα Βνάτσιου

“Το έργο παίζεται αυτές τις μέρες στο θέατρο Άλφα/ Ληναίος – Φωτίου και η θεατρική του διασκευή δεν θα μπορούσε να πέσει σε καλύτερα χέρια, μια που την ανέλαβε ένας άνθρωπος που έχει περάσει όλα τα παιδικά του χρόνια «στα βουνά, στα βράχια, στη θάλασσα, στα κύματα, πάντα με ξυπόλητα πόδια». Ο (εξαιρετικός) σκηνοθέτης Κώστας Γάκης λέει ότι βρήκε το βιβλίο τυχαία στο κομοδίνο του βιβλιοφάγου πατέρα του. Το διάβασε απνευστί και ταυτίστηκε κατευθείαν. Τον παρακολουθώ στη σκηνή να χαρίζει τη φωνή του στον Afmau, τον γερμανικό ποιμενικό της ιστορίας. Να τρέχει στα δάση του Αμαζονίου, να ζει παρέα με τη φυλή των Mapuche, τους Ανθρώπους της Γης, που τόσο βίαια εκδιώχθηκαν από τις μεγάλες εταιρείες υλοτομίας. Μαζί με τους συμπρωταγωνιστές του, τον Γιάννη Βασιλώττο, την Ελευθερία Μάζαρη και την Ιωάννα Παπακωνσταντίνου δημιουργούν ένα πολύ όμορφο σύνολο πάνω στη σκηνή, καθηλωτικό από την αρχή ως το τέλος του. Είναι μία τρυφερή παράσταση, σε συγκινεί, αλλά –πιο σημαντικό- σε κάνει να σκέφτεσαι. Να αναρωτιέσαι για τον τρόπο ζωής σου, για τη σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με τη φύση, για όλα όσα πάνε λάθος σε αυτόν τον κόσμο. Να θέλεις να μιλήσεις με κάποιον, να συζητήσεις, να βρεις μια λύση.”

 

VIEW TAG – Γιάννης Καφάτος

“Υπάρχουν μερικές παραστάσεις που ξεπερνάνε την απλή θέασή τους και μετατρέπονται σε μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Υπάρχουν παραστάσεις που σου μένουν αξέχαστες. Μια τέτοια είναι η παράσταση του Κώστα Γάκη στο Θέατρο Άλφα. Ένα έργο βαθιά πολιτικό γίνεται η αφορμή για έναν πολύ ιδιαίτερο διάλογο επί σκηνής. Μια αφορμή για να κουβεντιάσεις με τον εαυτό και τους διπλανούς σου αξίες που μπορεί να μοιάζουν ντεμοντέ είναι όμως τόσο αναγκαίες για να μπορείς να στέκεσαι περήφανος στον καθρέφτη σου. Η παράσταση που έχει σκηνοθετήσει ο Κώστας Γάκης έχει όλες τις αρετές ενός λιτού και συνάμα πλούσιου θεάματος, χωρίς την αποπροσανατολιστική χρυσόσκονη. 

Το έργο  διαπνέεται από την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, που τόσο πολύ ανάγκη τα έχουμε όλοι μας σήμερα!!! Οι κυρίες Ελευθερία Μάζαρη και Ιωάννα Παπακωνσταντίνου εκτός από εξαιρετικές ερμηνείες και κίνηση έχουν και τόσο υπέροχες φωνές που πραγματικά απογειώνουν όσα συμβαίνουν επί σκηνής. Ο Γιάννης Βασιλώτος είναι πολύ καλός τόσο ως μουσικός όσο και ως ηθοποιός και ο Κώστας Γάκης παίζει με έναν τόσο φυσικό και αβίαστο τρόπο που πραγματικά αξίζει το θερμό χειροκρότημα που πήρε, με όλον τον θίασο, στο φινάλε Με τις ερμηνείες τους μετατρέπουν αυτόν τον ιδιαίτερο μονόλογο σε μια εξαιρετική παράσταση. Σωματοποιούν κάθε λέξη, κάθε ήχο κάθε συναίσθημα και μάλιστα με μια εσωτερική δύναμη που σε όλη τη διάρκεια της παράστασης καθηλώνουν χωρίς φτιασιδώματα που θα μπορούσαν να εκβιάσουν τα συναισθήματα του θεατή. Ο τρόπος που αναπαριστούν τη βροχή με τα σώματά τους και τη βοήθεια των σκηνικών είναι αξεπέραστος. Εύχομαι να έχω τα μυαλά μου εν λειτουργία για να μείνει για πάντα ζωντανός μέσα μου!!!

Στη σκηνή του θεάτρου Άλφα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη αυτό το ταξίδι είναι από τα καλύτερα που μπορείς να απολαύσεις ως θεατής.”

 

Noisy.gr – Μαίρη Ζαρακοβίτη

“Ο θαυμασμός μας για τους Έλληνες ηθοποιούς είναι μεγάλος. Συνεχώς βλέπουμε παραστάσεις που δείχνουν πως οι ερμηνευτές μας είναι τόσο δουλευταράδες, πως ιδρώνουν και ματώνουν τόσο πολύ. Σε αυτό εδώ το έργο, ο θαυμασμός έσπασε το ταβάνι! Δεν είναι δυνατόν να δείτε αυτό το θέαμα και να μην απορήσετε πώς γίνεται ο άνθρωπος να τελειοποιεί τόσο πολύ κάτι. Ακόμα και οι πολέμιοι θα έχουν κάτι καλό να πουν. Η εναλλαγή των σκηνών, των προτάσεων, του λόγου και της κίνησης, της πρόζας και του τραγουδιού – γιατί είχαμε και ζωντανή μουσική και τραγούδι – δεν είναι απλά υποδειγματική. Είναι ο ορισμός της τελειότητας! Δεν υπήρξε ούτε nanosecond στο έργο που να ξέφυγε κάτι από το προβαρισμένο υλικό. Εξωφρενικά καλό θα έγραφε κάποιος. Το αντιγράφω και το υιοθετώ.

Ο Κώστας Γάκης γίνεται η φωνή του σκύλου και μας αφηγείται την ιστορία του. Μιλά για τη πρώτη του οικογένεια, τους Ανθρώπους της Γης. Μιλά για την ευγνωμοσύνη αυτών των ανθρώπων προς τη μάνα Γη. Τον σεβασμό για τα πλάσματα αλλά και τα φυτά. Μιλά για την πλήρη αρμονία, την αγάπη, τη ποιότητα ζωής. Μιλά όμως και για τον άδικο διωγμό αυτής της φυλής από εταιρείες και βιομηχανίες, για το κέρδος εις το όνομα της ανάπτυξης. 

Τα κοχύλια, τα κλαδιά, το νερό, τα λουλούδια, είναι όλα όσα χρειάζονται. Με γυμνά πόδια ανεβαίνουν στη σκηνή και γίνονται οι ίδιοι κρουστά, δίνοντας την αίσθηση μιας πλήρης εναρμόνισης με το περιβάλλον. Είναι μια γήινη παράσταση με μεγάλη εσωτερική ομορφιά. Μέσα στα ογδόντα λεπτά που διαρκεί νοιώσαμε θυμό για όλα όσα επιφέρει ο «πολιτισμός», φόβο για το μελανό αύριο, τρυφερότητα, παρακολουθώντας την ιστορία του σκύλου και τις γλυκιές του αναμνήσεις. Η παράσταση είναι ένα γερό ταρακούνημα συνειδήσεων. Μας αφορά όλους και το μόνο σίγουρο είναι πως η βύθιση στους καναπέδες μας δεν θα βοηθήσει σε τίποτα το σκοτεινό αύριο της γης και τις επόμενες γενιές.

Πολλά μπράβο σε όλη την ομάδα που διαχειρίστηκε με τόσο σεβασμό το έργο και έδωσε σημασία και νόημα, μέσα από γήινες παρουσίες και ερμηνείες.”

 

Entertainment Weekly – Μαριλένα Βασιλειάδη

“Στο Θέατρο Άλφα Ληναίος Φωτίου, μια ομάδα Ονειροπόλων αποφάσισε να μας ξεβολέψει. Από την πρώτη στιγμή, τα όρια μεταξύ θεατρικής σκηνής και πλατείας εξαλείφονται. Οι ηθοποιοί, κατεβαίνουν από τη σκηνή, γίνονται ένα με εμάς, μας μιλούν, μας θέτουν ερωτήματα, μας προβληματίζουν. Είμαστε όλοι μια ομάδα Ανθρώπων, συνοδοιπόροι και συν-ταξιδευτές. Οι τέσσερις πρωταγωνιστές, ένα Σώμα σε απόλυτο συντονισμό, μας παρασύρουν σε μια τελετουργική θεατρική εμπειρία. Η ζωώδης και πρωτόγονη κίνηση τους στο χώρο, τα πολυφωνικά τραγούδια τους και η μυστηριακή ατμόσφαιρα, μας ταξιδεύουν στα βάθη του Αμαζονίου, στην καρδιά της φύσης, στον πυρήνα κάθε έμβιας ύπαρξης. 

Σε αυτά τα 80’, τα αισθήματα μας εναλλάσσονται συνεχώς. Ο φόβος και ο θυμός, δίνουν τη θέση τους στο γέλιο, τη συγκίνηση, την τρυφερότητα και το αντίστροφο. Oι ηθοποιοί μας αποδεικνύουν πως το πηγαίο ταλέντο δεν έχει ανάγκη από μεγάλες θεατρικές σκηνές, ακριβά κοστούμια και εντυπωσιακά σκηνικά. Η χρήση πολλαπλών μουσικών οργάνων, οι έντονες επιρροές από το σωματικό θέατρο, ο απόλυτος συντονισμός μεταξύ των ερμηνευτών και το πηγαίο πάθος τους για όσα δημιουργούν και μας συστήνουν επί σκηνής, μας καλούν να σηκωθούμε από τις θέσεις μας και να γίνουμε ένα με τη «φυλή» τους.

Όπως μας είπε στο τέλος, η συν-δημιουργός του έργου, Νατάσα Φαίη Κοσμίδου, σε έναν γεμάτο συγκινησιακή φόρτιση επίλογο, η φυλή των Μαπούτσε κρύβει μέσα της μια βαθύτερη, πιο καθολική έννοια. Είναι ο πρόσφυγας που θα δεις να τουρτουρίζει σε μια γωνιά και θα του δώσεις το χέρι σου, είναι ο Ζακ, που σκοτώθηκε βίαια από αυθαίρετους υπερασπιστές μιας ψεύτικης ηθικής, είναι το κάθε τι «αλλιώτικο» που αγωνίζεται να ανασάνει στην κοινωνία της μάζας.

Η «Ιστορία ενός Σκύλου που τον Έλεγαν Πιστό», δεν είναι απλά μια θεατρική εμπειρία. Εκεί, σε ένα μικρό θέατρο στο κέντρο της Αθήνας, στον πυρήνα μιας δυτικής πόλης, μια φυλή του Αμαζονίου αγωνίζεται για τη σωτηρία των φυσικών μας πόρων, για τη δικαίωση κάθε καταπιεσμένου. Η ομάδα των Ονειροπόλων, μας καλεί να προβληματιστούμε, να ξεβολευτούμε, να αγωνιστούμε για ένα πιο φωτεινό παρόν και μέλλον. Ας μην ξεχνάμε, πως αυτή είναι και η ουσία του Θεάτρου.”

 

YOUFLY – Ιωάννα Παναγιώτη

“Είναι σπάνιο σε μια παράσταση να νιώθεις κι εσύ μέλος του θιάσου και η ομάδα αυτή στο Θέατρο Άλφα το κατάφερε με μεγάλη επιτυχία. Καθίσαμε άνετα και απολαύσαμε μία ιστορία ενός σκύλου που είχε πάρα πολλά να μας πει…Μουσικά όργανα, φωνές γαλήνιες, τραγούδια άλλα αισιόδοξα κι άλλα γεμάτα πόνο κι απόγνωση. Αυτό ήταν και το πιο εντυπωσιακό για εμάς: Όλοι οι ήχοι της φύσης έρχονταν από τους ηθοποιούς επί σκηνής, οι οποίοι από τα πρώτα λεπτά κατάφεραν να προκαλέσουν συγκίνηση και να μας προβληματίσουν σχετικά με αυτό που βλέπαμε.”

 

PASTAFLORA MAG – Ηλέκτρα Σιαλμά

“Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί μεν, αλλά περισσότερο «αρθρώνει» το γάβγισμα ενός σκύλου με τόσο συγκλονιστική ερμηνεία, που ποτέ άλλοτε δεν άσθμαινε τόσο μελωδικά ούτε άνθρωπος ούτε σκύλος. Καταλαμβάνει ολόκληρη την σκηνή και παράλληλα διδάσκει με την ευαισθησία του πως δεν χρειάζεται το θέατρο δυνατή φωνή για να βγάλει συναίσθημα, μπορεί να αγγίξει τον θεατή ένας ψίθυρος ή μια ανάσα. Αρκεί να την δίνει ένας αγωνιστής και η παράσταση να αφιερώνεται στην ζωή και το έργο του χιλιανού Λουίς Σεπούλβεδα.

Ένα μπράβο είναι μικρό, μπροστά στο εύρος της ελευθερίας που κατέχει το μυαλό και το ταλέντο αυτού του θρυλικού καλλιτέχνη Κώστα Γάκη όπου μαζί με τους μαγευτικούς Ιωάννα Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Μάζαρη, Γιάννη Βασιλώτου και την θερμή υποδοχή της Φαίης Κοσμίδου κατορθώνουν να μας κάνουν να θέλουμε να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να τρέξουμε στο θέατρο με την ίδια ελευθερία σαν να πατούσαμε τα φύλλα και το χώμα του δάσους…

Εγώ πάντως έτρεξα ξυπόλυτη και θα έτρεχα ξανά και ξανά με την ίδια ελευθερία αρκεί να χτυπούσε πάντα ο ίδιος σκοπός από «τα κύμβαλα» της φύσης ! Με γοητεύσατε, σας ευχαριστώ ! Η παράστασή σας με δίδαξε το εξής, γιατί εκτός από συναίσθημα το θέατρο είναι και εκπαίδευση, πως δεν χρειάζεται να γαβγίζεις δυνατά για να ακουστείς, αρκεί να σαλέψεις, να αφουγκραστείς, να ακούσεις και μετά ΑΠΛΑ να σιγοτραγουδήσεις ! Ανεπιφύλακτα δείτε το μαζί με τα παιδιά σας.”

 

ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ – Παύλος Λεμοντζής

“Ο πολυτάλαντος και κάτοχος του βραβείου «Δημήτρης Χορν» Κώστας Γάκης, σκηνοθέτης, μουσικός, ηθοποιός, πολυσχιδής προσωπικότητα και αντικομφορμιστής, ακτιβιστής με όραμα, ακολούθησε τα χνάρια του Χιλιανού συγγραφέα και μετέτρεψε τη λογοτεχνία σε θέατρο διαμαρτυρίας , με τον ξεχωριστό και καταγγελτικό του τρόπο.

Ο Κώστας Γάκης, ιδιοφυής σκηνοθέτης, γνωρίζει ότι το δραματικό κείμενο ζωντανεύει όταν πια γίνεται παράσταση κι ανεβαίνει στη σκηνή. Αυτός επέλεξε μια συνθήκη έξω από το χωρόχρονο, επειδή η ανάγκη σωτηρίας του πλανήτη Γη είναι κοινός τόπος και ευθύνη πανανθρώπινη, επειδή η ασέλγεια πάνω του, η καταστροφή του είναι ανθρώπων έργα και δεν έχουν χρώμα, επειδή δεν υπάρχουν σύνορα στα συμφέροντα κι επειδή ο ουμανισμός γεννήθηκε από την ευαισθησία ολίγων, ακυρώνεται, όμως, από τους πολλούς. 

Μια παράσταση- κοινωνικό λειτούργημα- όπως αυτή, έχει στόχο την αφύπνιση κοιμισμένων συνειδήσεων. Και όντως! Το κοινό κυριολεκτικά ταυτίζεται με την αφήγηση του κυνηγημένου σκύλου, ο οποίος παλεύει να κρατήσει αναμμένη τη φωτιά της μνήμης και της ανθρωπιάς. Ρεαλισμός και ποίηση, υποκριτική και κίνηση, μουσικές από ήχους της εξαιρετικής ομάδας (Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη , Ιωάννα Παπακωνσταντίνου), αλλά κι η προσωποποίηση του σκύλου από έναν έξοχο Κώστα Γάκη, οδηγούν το κοινό στην πληγή που ζέει στον Αμαζόνιο ή οπουδήποτε αλλού δοκιμάζεται το οικοσύστημα, ενώ εθελοτυφλούν οι ισχυροί του κόσμους μας.

Ταυτόχρονα, η δράση, τα φώτα (Παναγιώτης Πλασκασοβίτης), ο εντυπωσιακός συγχρονισμός, τα σωματικά κρουστά, δημιουργούν διαδραστική ατμόσφαιρα, εφόσον θέλεις, σαν θεατής, να ενώσεις τη φωνή σου στη φράση ” θα βγούμε αδερφέ μου νικητές”. Το σπουδαίο είναι ότι η παράσταση δίνει την ελπίδα να πιστέψεις στο όραμα.”

 

Νitro – Μαριλένα Βασιλειάδη

“ Ήταν βράδυ Δευτέρας, όταν βρέθηκα στην είσοδο του «Θεάτρου Άλφα/ Ληναίος – Φωτίου», στην καρδιά της Αθήνας, για να παρακολουθήσω την «Ιστορία ενός Σκύλου που τον Έλεγαν Πιστό». Μια παράσταση, για την οποία είχα ακούσει από τον περασμένο Αύγουστο, όταν η «Συντροφιά των Ονειροπόλων» – Κώστας Γάκης, Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου και Νατάσα Φαίη Κοσμίδου – περιόδευε στην Ικαρία. Έπρεπε να την παρακολουθήσω. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, οι τέσσερις ηθοποιοί, καταρρίπτουν τα όρια της σκηνής και γίνονται ένα με τον θεατή. Ο θεατής, γίνεται πια κομμάτι μιας μυσταγωγικής διαδικασίας. Συμμετέχει σε μια οικολογική επανάσταση, που ξεκινά από ένα μικρό θέατρο, σε μια πολύβουη δυτική πόλη και αντηχεί μέχρι τον Αμαζόνιο.”

 

Rear Window – Μαρία Κυργιαφίνη 

“Η παράσταση που σκηνοθετεί και διασκευάζει (σε συνεργασία με τη Φαίη Κοσμίδου) ο Κώστας Γάκης οπτικοποιεί σκηνικά την ιστορία που μας αφηγείται ο σκύλος διατηρώντας όλες τις αισθήσεις του θεατή συνεχώς ενεργοποιημένες. Σωματικό θέατρο, λόγος, μουσική και τραγούδι οργανώνονται σε μια πολύ στέρεα δουλεμένη σύνθεση που σε τραβάει μαγνητικά να γίνεις μέρος, κοινωνός και συμπαίκτης. Τα σώματα των τεσσάρων performers επι σκηνής “μιλούν” και γίνονται το δεύτερο κείμενο που νοηματοδοτεί οικουμενικά και υπαρξιακά αυτή την ιστορία. Όλα όσα παρακολουθείς δεν είναι μόνο η ιστορία του σκύλου που τον έλεγαν πιστό, αλλά και η δική σου η ιστορία, της οικογένειας, της γειτονιάς, του ξένου, μια ιστορία απόστασης και εγγύτητας μαζί.

Ο Κώστας Γάκης στον ρόλο του Σκύλου, ο Γιάννης Βασιλώττος, η Ελευθερία Μάζαρη, και η Ιωάννα Παπακωνσταντίνου σε εναλλασσόμενους ρόλους συνδέονται ως ομάδα με εντυπωσιακό τρόπο σε μια θεατρική ορχήστρα φωνών και σωμάτων που η μουσική της ακούγεται δυνατά.”

 

Artic – Ευγενία  Σάλτα

“Η παράσταση συγκινεί και θεραπεύει. «Ενώνει» μεταφυσικά τους ανθρώπους με μηνύματα ψυχής. Μια παράσταση που μπορεί να παρακολουθήσει μια ολόκληρη οικογένεια. Ένας ύμνος για την ανιδιοτελή αγάπη, μια παράσταση που αναδεικνύει τα γεγονότα του σήμερα και υπενθυμίζει το τι συμβαίνει γύρω μας στην κοινωνία που ζούμε.
Η ενέργεια των ηθοποιών σπάει τα τσιμεντένια θεμέλια του θεάτρου και φέρνουν στο φως σαμανικές τελετές των αρχαίων μύθων. Επί σκηνής υπάρχει ευρρυθμία, συντονισμός και καταπληκτικές φωνητικές δυνατότητες της ομάδας
Ο Κώστας Γάκης με τις καλλιτεχνικές του ευαισθησίες «ενώνει» τον κόσμο. Ενσαρκώνει στο έργο τον Αφμάου (Πιστό Σκύλο) με μια ανθρώπινη υπόσταση και είναι ο πλέον κατάλληλος να ερμηνεύσει τον συγκεκριμένο «επαναστατικό» ρόλο καθώς είναι  ένας «καλλιτέχνης» με φως και αγάπη στη ζωή. Ο ταλαντούχος Γιάννης Βασιλώττος, γεμάτος ενέργεια τολμά και τσαλακώνεται, αλλάζοντας ύφος ανάλογα με τον χαρακτήρα που υποδύεται.  Η Ιωάννα Παπακωνσταντίνου αποδίδει τα μέγιστα με τις άψογες φωνητικές της ικανότητες. Η ηθοποιός ξεχωρίζει με τις τραγουδιστικές της ικανότητες. Η Ελευθερία Μάζαρη με σωματικές αλλά και φωνητικές ευκολίες ανταποκρίθηκε αντάξια στο σύνολο. 

Η ταλαντούχα Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου με τους «καυστικούς» της στίχους, τρυπά το συναίσθημα των θεατών. Πιο συγκεκριμένα, στο τέλος του έργου ακούγεται ένα συγκλονιστικό τραγούδι σε μουσική Κώστα Γάκη, στίχους Νατάσας – Φαίη Κοσμίδου και ερμηνεία Γιάννη Βασιλώττου. Οι θεατές δεν σταμάτησαν να χειροκροτούν με δάκρυα στα μάτια.”

• Θέατρο.gr – Λένα Σάββα

“Είμαι ενθουσιασμένη που θα μιλήσω για το αριστούργημα του Λούις Σεπούλβεδα ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΠΙΣΤΟ σε σκηνοθεσία  Κώστα Γάκη στο θέατρο ΑΛΦΑ. Ένα έργο τρυφερό συγκινητικό γεμάτο αγάπη για ολόκληρη την Δημιουργία. Μια άκρως ταιριαστή με τις επιταγές της εποχής μας επιλογή του σκηνοθέτη σε διασκευή δική του και της Νατάσας Φαίης Κοσμίδου. 

Η εξαιρετική σκηνοθεσία αναδεικνύει όλη την ποίηση την ευαισθησία και την αγάπη του συγγραφέα για τους αυτόχθονες λαούς ”τα παιδιά της Μάνας Γης ”με τη γνώση και τη σοφία που καμιά βιβλιοθήκη παρά μόνο η επαφή με τη φύση μπορεί να δώσει. Το έχω ξαναπεί ότι θεωρώ τον Κώστα Γάκη έναν από τους καλύτερους Έλληνες σκηνοθέτες. Η έκπληξη για μένα ήταν ο ηθοποιός Γάκης. Σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, το πρόσωπο, το βλέμμα, η κίνηση του σώματος, ο τόνος της φωνής και οι άπειρες παραλλαγές της, έδωσαν ένα σύνολο άψογης υποκριτικής. Η κραυγή SOS του σκύλου να μας θυμίσει τη σύνδεσή μας με τη μητέρα Γη ξεπήδησε ακέραιη, ατόφια μέσα από τον ηθοποιό και μας άγγιξε βαθιά. Ο Κώστας Γάκης μας ξεναγεί στα άδυτα της υποκριτικής τέχνης την ώρα που ο Πιστός μας μαθαίνει τι θα πει αφοσίωση κι αυτοθυσία.

Να υπογραμμίσουμε την εξαιρετική δουλειά της ομάδας όπου τέσσερα πρόσωπα λειτουργούν σαν ένα. Τέλειος συντονισμός στην κίνηση και στη φωνή, αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς που πήρε από τους θεατές τα εύσημά της στο θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα μαζί με τον πέμπτο πρωταγωνιστή, το σωματικό θέατρο.

Οι μουσικές και τα τραγούδια της παράστασης [Κώστας Γάκης] σε μεταφέρουν στα πυκνά δάση του πλανήτη μας και στις φυλές που ζουν ακόμα σ’ αυτά παρά τις έντονες προσπάθειες εξολόθρευσής τους από τους Δυτικούς. Σε βοηθούν ν αφουγκραστείς τους ήχους της Γης και τις μυστικές συνομιλίες ανάμεσα στα πλάσματά της. 

Η παράσταση ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΠΙΣΤΟ μιλάει κατευθείαν στη καρδιά. Είναι ένα τελετουργικό μύησης στην ενότητα και το σεβασμό. Στην ενθύμηση της παιδικής αθωότητας. Το άψογο αποτέλεσμα των συντελεστών λειτουργεί σαν μεταμορφωτική διαδικασία. Από άν-θρωπο σε μεταμορφώνει σε άνθρωπο και από θεατή σε κοινωνό.”

 

Mag24.gr

“Υποκριτική, μουσική, κίνηση, αφήγηση…. 80 λεπτά “εκπαίδευσης” για το πως μπορούν να συνδυαστούν αρμονικά όλα αυτά. Οι ηθοποιοί Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου και φυσικά ο Κώστας Γάκης, χρησιμοποιούν το σώμα τους υποδειγματικά. Αναπνέουν το κείμενο. Κάθε λέξη, είτε ξεστομίζεται είτε υπονοείται, αλλά και κάθε συναίσθημα αποτυπώνονται στο κορμί τους. Τους παρακολουθούμε μαγεμένοι να γίνονται ένα με τη Γη, τους βλέπουμε να τρέχουν ξυπόλυτοι μέσα στο δάσος, να ξεδιψάνε από δροσερά ρυάκια, να ξαπλώνουν στις πυκνές φυλλωσιές και στο βρεγμένο χώμα κι ας μην υπάρχει τίποτα από αυτά στην ευφυώς λιτή σκηνική σύνθεση.

Όπως και η Γη, το νερό έχει σπουδαίο ρόλο στην παράσταση. Χρησιμοποιείται πρωτίστως ως ζωογόνο στοιχείο αλλά και ως δίαυλος, ένα είδος “καλού αγωγού” για να έρθουν στην επιφάνεια τα πιο βαθιά κρυμμένα αρχέγονα ένστικτά μας. Χώμα και νερό, τα υλικά από τα οποία, σύμφωνα με το Μύθο, είναι φτιαγμένος ο Άνθρωπος.
Αυτή η εξαιρετική διασκευή των Κώστα Γάκη και Νατάσας – Φαίης Κοσμίδου καταφέρνει να “ξυπνήσει” μέσα μας την ανάγκη να συνδεθούμε ξανά με τη Μάνα Γη, να θυμηθούμε όλα όσα μέσα στις χιλιετίες της ύπαρξής μας έχουμε λησμονήσει και να συνειδητοποιήσουμε πόσο στενά συνδεδεμένοι είμαστε μαζί της, αφού είμαστε κομμάτι της, μέρος από τα σπλάχνα της.

Η παράσταση είναι ένας ύμνος στην φιλία, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη, ένας φόρος τιμής στη Μάνα Γη και μια υπόσχεση – πρώτα στους εαυτούς μας – πως ήρθε η ώρα να σταθούμε στο πλάι της δυναμικά. Γιατί, αν αξίζει να κάνουμε έναν πόλεμο, αυτός είναι για να σώσουμε τη Μάνα μας τη Γη και ό,τι καλό έχει απομείνει μέσα μας.

 

Kulturosoupa.gr – Πίτσα Στασινοπούλου 

“Οι ερμηνείες των ηθοποιών: ιδιαίτερη μνεία στον πρωταγωνιστή «σκύλο» από τον Κώστα Γάκη, που εντυπωσίασε με την απόδοσή του σε ένα δύσκολο εγχείρημα, κυρίως σωματικά και όχι μόνο… διότι χωρίς να χάσει την ανθρώπινη υπόσταση «υποδύθηκε» συμβολικά τον σκύλο μιμούμενος επιλεκτικά κάποιες ζωώδεις κινήσεις, ενώ με την εκφορά του λόγου και την ιδιαίτερα εκφραστική σωματικότητα απέδωσε εξαιρετικά, άλλοτε δυναμικά κι άλλοτε συγκινητικά, όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις ενός απαιτητικού και απρόβλεπτου ρόλου, που τον λες και μικρό άθλο…

Ο Γιάννης Βασιλώττος, σε εναλλαγές ρόλων και με ιδιαίτερο πηγαίο χιούμορ, παιδιάστικη αθωότητα, καθαρό βλέμμα και θαυμάσια άρθρωση, αποδεικνύεται ιδανικός ερμηνευτής «παραμυθένιων» ηρώων, συνδυάζοντας κωμικότητα και συγκίνηση…

Οι δύο γυναικείες παρουσίες Ελευθερία Μάζαρη και Ιωάννα Παπακωνσταντίνου ως αέρινες ποιητικές φιγούρες με πολλαπλούς συμβολισμούς και καταλυτική συμβολή στην παράσταση, τόσο με τις καλοδουλεμένες άρτιες φωνές τους όσο και με την χορογραφημένη κινησιολογία τους, υπήρξαν απλά άψογες! Όπως επίσης αξίζει να μνημονεύσουμε τις μουσικές και τραγουδιστικές επιδόσεις των ανδρών, παίζοντας κιθάρα και ερμηνεύοντας σε τετραφωνία τα κομμάτια- συνθέσεις του πολυτάλαντου Γάκη, που έδεσαν αρμονικότατα με το κλίμα…

Αναμφίβολα το σπουδαιότερο συν(+) της παράστασης ανήκει δικαιωματικά στην σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη, που ήδη έχουμε θαυμάσει πολλές δουλειές του και με την παρούσα απέδειξε ακόμα μια φορά το εύρος των ταλέντων του (στον πληθυντικό!)…Διότι με ελάχιστα μέσα, σε μια εντελώς άδεια σκηνή, έχοντας στα χέρια ένα λυρικό, αφηγηματικό κατά βάση κείμενο, κατάφερε να δημιουργήσει πλοκή, ανατροπές, έντονες εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, θεατρικό όγκο, ικανά να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον για 80 συνεχή λεπτά, κάτι που υπό παρόμοιες συνθήκες απαιτεί ιδιαίτερο ταλέντο, φαντασία και δουλειά ώστε να επιτευχθεί…  Καλοδουλεμένη, ευφάνταστη κινησιολογία, ενίοτε χορογραφημένη, τελετουργικά σε όλη τη διάρκεια, η παραγωγή ήχων από κρουστά και έγχορδα επί σκηνής ή από το σώμα, τα άφθονα πολυφωνικά τραγούδια και βεβαίως οι εξαίρετοι φωτισμοί με τις συνεχείς ατμοσφαιρικές εναλλαγές τους ως καίριο κομμάτι της σκηνοθεσίας… αν σε αυτά προσθέσουμε δυο- τρία απλά αλλά θεαματικά ευρήματα (σαν τα νερά ή τις σημαίες), έναν αποτελεσματικό, απρόσκοπτο ρυθμό, μια έξυπνη αξιοποίηση του χώρου εκτός σκηνής, έχουμε όλα όσα χαρακτηρίζουν μια σκηνοθεσία δημιουργική, σύγχρονη, εμπνευσμένη μέσα στη λιτότητά της!”

 

thessculture.gr – Ευθύμιος Ιωαννίδης

“Δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση η σκηνοθεσία ενός έργου πολυδιάστατου, πολυπρισματικού, σαν κι αυτό, γιατί ακριβώς το άνοιγμα της βεντάλιας των δρωμένων δημιουργεί ειδικές συνθήκες που απαιτούν ανάλογη και πρωτίστως προσεκτική διαχείριση. Ως εκ τούτου, η «απόσταση» και η διάθλαση της ιστορίας μετουσιώνεται σε ένα «άτακτο» οδοιπορικό, κεντημένο με φιλοσοφικά θεατρογραφήματα. Ρεαλιστικό και συνάμα σουρεαλιστικό, πλούσιο με τους χυμούς της ζωής αλλά ακόμη πλουσιότερο με τις αναθυμιάσεις του θανάτου. Δίχως σταθερή και καθαρή σκηνοθετική πυξίδα αυτό το μεταμοντέρνο «υβρίδιο» μπορεί εύκολα να καταλήξει σε ένα αλαλούμ. Και από αυτήν την άποψη ο Κώστας Γάκης κέρδισε ένα δύσκολο στοίχημα.

Αξιοποιώντας  τις τεχνικές της υποκριτικής τέχνης, παρουσιάζει στο κοινό έναν ανθρωποποιημένο σκύλο, αφού «νιώθει» τον ρόλο του και «συγκινείται» απ’ αυτόν. Ο ταλαντούχος ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός, δραματουργός και συγγραφέας, Κώστας Γάκης πάλλεται επί σκηνής  από ερμηνευτική δεινότητα και με τα αναμφήριστα ασκημένα μέσα που διαθέτει (το σώμα, τη φωνή, την κίνηση, τις χειρονομίες) μορφοποιεί με ενάργεια τον ρόλο του, καθιστώντας παραστατική την κατάσταση και την εντύπωση, το περίγραμμα και το συναίσθημα του ρόλου που υποδύεται.  Περιγραφικός, οξυδερκής, αντικειμενικός αντικατοπτρισμός πειραματικού ή εργαστηριακού χαρακτήρα, γεγονότων και δεδομένων που ο ηθοποιός  παρατηρεί και παρουσιάζει, προκαλεί αλλά και υφίσταται ο ίδιος τις συνέπειές τους. Παράλληλα, μέσα από κατάλληλη αξιοποίηση των υποκριτικών κωδίκων, μορφοποιεί την αντιφατικότητα του λόγου και της πράξης, την αντίθεση των προθέσεων και των αποτελεσμάτων της δράσης και γενικότερα κατορθώνει να προκαλέσει στη συνείδηση του θεατή έντονους προβληματισμούς και συγκινήσεις. Κίνηση, τοποθέτηση σώματος, βλέμμα, φωνή, όλα προσανατολισμένα σε μια απόλυτα ποιοτική ευθεία, ανταποκρινόμενα υφολογικά πλήρως στον απαιτητικό ρόλο του σκύλου που υποδύεται επί σκηνής.

Ο Κώστας Γάκης, από κοινού με τη Νατάσα- Φαίη Κοσμίδου, μελέτησε βαθιά το σπουδαίο έργο και με την εύστοχη διασκευή του κειμένου και τη δεινή ερμηνευτική απόδοση των ηρώων μας χαρίτωσε με ένα μωσαϊκό πολυφωνίας και διαλεκτικότητας τόσο μεταξύ των ηθοποιών, όσο και μεταξύ αφηγητών και κοινού. Η έντονη αξίζει να υπογραμμίσουμε αυτή απόταση προς το κοινό και η απόδοση ενός καταρχήν εσωτερικού μονολόγου στις αφηγήσεις, προσδίδει στο έργο αυθεντικότητα και δραματικότητα, καθώς οι θεατές είναι σαν να κρυφακούν κατά κάποιο τρόπο τις ανεκλάλητες σκέψεις των ανθρώπων της Γης. Το αποτέλεσμα της θεατρικής πράξης, η οποία συνιστά το δίχως άλλο δραματοποιημένη μαθητεία ζωής έχει ένταση και αμεσότητα αντιθετικών καταστάσεων σε κυκλικό επαναπροσδιορισμό και ως σχήμα θεατρικής προφορικής αφήγησης, αλλά και ως αφυπνιστικής πράξης. Ο Κώστας Γάκης με εμβρίθεια μάς ξεναγεί στα άδυτα των αδύτων της υποκριτικής τέχνης την ώρα που ο Πιστός μας μαθαίνει τι θα πει αφοσίωση κι αυτοθυσία.”